Obecní úřad Šilheřovice
Střední 305, 747 15 Šilheřovice
Telefon: +420 595 054 120
E-mail: urad@silherovice.cz
Vítejte na stránkách obce Šilheřovice.
Portál virtuální panorama se nachází na adrese www.krzyzanowice.zgory.pl
Projekt nr PL.3.22/3.3.04/14.04415 „Wirtualna panorama partnerskich gmin” jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz z budżetu państwa RP „Przekraczamy granice”” w ramach Programu Operacyjnego Współpracy Transgranicznej Republika Czeska - Rzeczpospolita Polska 2007-2013.
Obec Krzyżanowice se nachází v jihozápadní části slezkěho kraje, na horním toku řeky Odry. Leží u vrat sníženiny mezi Sudety a Karpaty, které se nazývá Moravská brána, na jihu Raciborské kotliny.
Je to jedna z osmi obcí raciborského okresu. Obec se skládá z 10 starostenství: Bieńkowice, Bolesław, Chałupki, Krzyżanowice (sídlo Magistrátu obce), Nowa Wioska, Owsiszcze, Roszków, Rudyszwałd, Tworków a Zabełków. Vesnice, které tvoří zemědělský charakter.
Většina katastru obce Krzyżanowice se nachází v údolí Odry, západní část obce jsou konce Płaskowyżu Głubczyckiego a jižní část obce jsou konce Rudyszwałd se táhne Moravská brána a vymezuje Ostravskou pánev.
Z jihu a na jihozápadě obce hraničí s Českou republiku, na západě sousedí s obcí Krzanowice, na severu s městem Racibórz, a na východě tvoří hranici řeka Odra, která odděluje Krzyżanowice a obce: Lubomia a Gorzyce.
První písemní zmínka o většině vesnic, které tvoří obec Krzyżanowice, pochází z XII-XIV století. Země raciborské byli součástí raciborskeého vévodství Piastů.
V průběhu staletí území obce patřilo střídavě do Polska, Čech, Habsburkům, Prusům, do Německa a od roku 1945 opět do Polska. Díky složitě historii této země získala bohatý, multikulturální charakter s prvky polské, české a německé kultury. To se odráží na historických budovách a památkách nacházející se na území obce, kterým věnujeme samostatné místo na této stránce.
Gmina Krzyżanowice położona jest w południowo - zachodniej części województwa śląskiego, w górnym brzegu Odry. Leży u wrót obniżenia między Sudetami a Karpatami, zwanego Bramą Morawską, na południu Kotliny Raciborskiej.
Jest jedną z ośmiu gmin powiatu raciborskiego. W skład gminy wchodzi 10 sołectw: Bieńkowice, Bolesław, Chałupki, Krzyżanowice (z siedzibą Urzędu Gminy), Nowa Wioska, Owsiszcze, Roszków, Rudyszwałd, Tworków i Zabełków. Wsi tworzące gminę Krzyżanowice mają charakter rolniczy.
Obszar administracyjny gminy Krzyżanowice w większości położony jest w dolinie Odry, zachodnia część gminy to krańce Płaskowyżu Głubczyckiego, a południowa część obejmująca Chałupki, Zabełków i Rudyszwałd rozciąga się na przedpolu Bramy Morawskiej i stanowi Kotlinę Ostrawską.
Od strony południowej i południowo - zachodniej gmina graniczy z Republiką Czeską, od zachodu sąsiaduje z gminą Krzyżanowice, od północy z miastem Racibórz, a od wschodu jej granice stanowi rzeka Odra, oddzielająca Krzyżanowice od gmin: Lubomia i Gorzyce.
Pierwsze pisemne wzmianki o większości wsi, wchodzących w skład gminy Krzyżanowice, pochodzą z XII - XIV wieku. Ziemia raciborska wchodziła wówczas w skład piastowskiego księstwa raciborskiego.
Na przestrzeni wieków obszar gminy należał na przemian do polski, Czech, Habsburgów, Prus, Niemiec, a od 1945 roku ponownie do Polski. Złożone dzieje tej ziemi sprawiły, że przybrała ona bogaty, wielokulturowy charakter z elementami kultury polskiej, czeskiej i niemieckiej. Znalazło to swoje odbicie w obiektach historycznych i zabytkowych występujących na terenie gminy, którym zostały poświęcone osobne strony serwisu.
- Zamek w Chałupkach PDF
- Graniczne Meandry Odry PDF
- Wiejskie Centrum Wypoczynku i Rekreacji PDF
- Pałac Lichnowskich i budynek bramny PDF
- Urząd Gminy - Punkt Informacji Turystycznej PDF
- Ścieżka rowerowa Hacka Cesta, Hacki krzyż PDF
- Boisko wielofunkcyjne PDF
- Ruiny zamku PDF
- Kościół parafialny pw. św. Piotra i Pawła PDF
- Kapliczka pw. św. Urbana PDF
- Boisko Orlik PDF
Hať se nachází v severovýchodní části okresu Opava na samém úpatí Hlučínské pahorkatiny. Rozprostírá se v mírném údolí potoku Bečva, který pramení na katastru sousední obce Vřesina, v lokalitě Vodní důl. Obcí Hať protéká od západu k východu a délka jeho toku na katastru obce je 5238m, z toho téměř 4300 m v jeho zastavěné části. Katastrální rozloha činí 1573ha a v současnosti zde žije okolo 2600 obyvatel.
Hať je jednou z 35 obcí a 3 měst regionu, kterému se teprve po 1.světové válce, v souvislosti s jeho připojením k Československé republice, začalo říkat Hlučínsko. V historických pramenech se obec poprvé připomíná v roce 1250. V listině, kterou papež Inocent IV. potvrzuje zboží náležející klášteru velehradskému, je osada označena názvem Had. Nejasný zůstává osud obce v následujícím období až do roku 1439, kdy se název obce nevyskytuje v žádné listině, která se vztahuje k majetku velehradského kláštera. V různých dokumentech se právě v tomto období vyskytuje ves s názvem Sifridsdorf. Ani mezi historiky nepanuje jednotný názor, zda se jedná o jednu a tutéž ves nebo dvě samostatné. Od roku 1439, kdy se název obce Hať znovu objevuje v různých listinách, následuje období, kdy ves přecházela v držení různých rodů. Nejdříve to byli Tvorkovští, poté Bírkové z Násile, páni z Benešova a na Drahotuších. Když v roce 1567 rozdělením hlučínského panství, které v té době držel rod pánů z Vrbna, vzniklo samostatné panství Šilheřovice, staly se jeho součástí také Darkovice, Hať a Koblov. Od té doby splývají dějiny vsi Hať s dějinami tohoto panství.
Historickým přelomem v životě všech obcí hlučínského regionu, a tedy i Hati, se stal rok 1742. Po prohrané válce byla Marie Terezie nucena postoupit část Slezska, a tedy i celý hlučínský region, Prusku. Pod Pruskou a později německou správou byla Hať až do 16.3.1923, kdy došlo k jejímu oficiálnímu přičlenění k Československé republice. Novou změnu státní příslušnosti byli nuceni zaznamenat haťští občané dne 8.10.1938, kdy se na základě Mnichovské dohody stali občany Německé třetí říše.
Boje II. světové války skončily v obci 21.dubna 1945. Jejím občanům přinesly nejen materiální škody, ale také 147 padlých a nezvěstných vojáků a 12 civilních obětí.
V novodobých dějinách se obec stejně jako celý hlučínský region zařadila k obcím, které se dynamicky rozvíjí. Je plně plynofikována, má vybudovaný vodovod, oddílnou splaškovou kanalizaci s vlastní čistírnou odpadních vod, nové telekomunikační rozvody, zlepšila se dopravní infrastruktura. Obec má dostatek ploch pro sport. Díky občanům je opraveno velké množství rodinných domů, což zlepšilo vzhled obce.
Bohatý je i kulturně-společenský život v obci, ke kterému přispívají svou činností spolky, společenské organizace i samotná obec. Vedle tradičních plesů, zábav a přednášek, jsou to každoroční výstavy ovoce výpěstků ze zahrad, výstava drobného zvířectva, koncerty Hudba nezná hranic, Tříkrálový koncert duchovní hudby, folklórní festival Kolaja, multihudební Hafest nebo Haťské dožínky. Svou roli zde hraje i Centrum volnočasových aktivit Archa, vybudované rekonstrukcí hospodářské budovy Římskokatolické farnosti. Obnoveny byly i mnohé církevní tradice, např. Procesí ke kapli sv. Urbana v Hati a ve Tworkowě. Za zmínku stojí i dobrá spolupráce s polskou partnerskou Gminou Krzyzanowice na úrovni škol, spolků a vedení obce. Ke spolupráci v oblasti kultury, sportu, vzájemného poznávání společného dědictví přibyla i realizace společných projektů v oblasti dopravní infrastruktury. Společný projekt Virtuální panorama je toho důkazem.
Gmina Gać (cz. Hať) znajduje się w północno-wschodniej części powiatu Opava u samego podóża Wzgórza Hulczyńskiego (cz. Hlučinska pahorkatina). Rozpościera się w łagodnej dolinie strumienia Beczwa (cz. Bečva), który wypływa na katastrze sąsiedniej gminy Vřesina, w miejscowości Vodní důl. Przez gminę Gać (cz. Hať) przepływa z zachodu na wschód, a długość jego cieku na katastrze gminy wynosi 5238m, z czego prawie 4300 m w jego zabudowanej części. Powierzchnia katastralna wynosi 1573ha i obecnie żyje tutaj około 2600 obywateli.
Gać (cz. Hať) jest jedną z 35 gmin i 3 miast regionu, które dopiero po I wojnie światowej, w związku z jego przyłączeniem do Czechosłowacji, zaczęto nazywać Hluczyn (Hlučínsko). W źródłach historycznych po raz pierwszy pojawia się wzmianka o gminie w roku 1250. W dokumencie, w którym papież Innocenty IV zatwierdza towary należące do klasztoru velehradskiego, osada nosi nazwę Had. Los gminy pozostaje niejasny w następnym okresie aż do roku 1439, kiedy nazwa gminy nie pojawia się w żadnym dokumencie dotyczącym majątku klasztoru velehradskiego. W różnych dokumentach właśnie w tym okresie wieś występuje pod nazwą Sifridsdorf. Nawet wśród opowieści nie ma jednolitej opinii, czy chodzi o jedną i tę samą wieś, czy dwie samodzielne. Od roku 1439, gdy nazwa gminy Gać (cz. Hať) ponownie pojawia się w różnych dokumentach, następuje okres, kiedy wieś przechodzi w posiadanie różnych rodów. Pierwszy był ród z Tworkowa (cz. Tvorkovští), następnie ród Birków z Nasile (cz. Bírkové z Násile), ród panów z Beneszowa (cz. páni z Benešova) i ród Drahotuszów (cz. páni na Drahotuších). Gdy w roku 1567 w wyniku podziału majątku hulczyńskiego, który w tym okresie pozostawał w posiadaniu rodu Panów z Wierzbnej (cz. páni z Vrbna), powstał niezależny najątek szylerzowicki, jego częścią stały się także Darkovice, Gać (cz. Hať) i Kobłów (cz. Koblov). Od tego czasu historia wsi Gać (cz. Hať) łączy się z historią tego majątku.
Historycznym przełomem w życiu wszystkich gmin regionu hulczyńskiego, a więc także Gaci (cz. Hať), stał się rok 1742. Po przegranej wojnie Maria Teresa była zmuszona przekazać część Śląska, w związku z tym także cały region hulczyński, Prusom. Pod pruskim, a następnie niemieckim panowaniem pozostawała Gać (cz. Hať) aż do 16.3.1923 r., do momentu, kiedy doszło do jej oficjalnego przyłączenia do Republiki Czechosłowackiej. Nową zmianę obywatelstwa, obywatele Gaci (cz. Hať) musieli zarejestrować dnia 8.10.1938 r., gdy na podstawie Układu monachijskiego stali się obywatelami III Rzeszy.
Walki II wojny światowej zakończyły się w gminie 21 kwietnia 1945 r. i przyniosły jej obywatelom nie tylko szkody materialne, ale także 147 poległych i zaginionych żołnierzy oraz 12 ofiar cywilnych.
W historii nowożytniej gmina, tak samo jak i cały region hluczyński, została włączona do dynamicznie rozwijających się gmin. Jest w pełni zasilana gazem, posiada wybudowaną instalację wodociągową, kanalizację ściekową i deszczową z własną oczyszczalnię ścieków, nowe systemy telekomunikacyjne, polepszyła się infrastruktura transportowa. Gmina ma wystarczająco dużo terenów dla sportu. Dzięki obywatelom wyremontowano dużą ilość domów rodzinnych, co wiązało się z polepszeniem wizerunku gminy.
Bogate jest również życie kulturalne i społeczne w gminie, do którego wkład wnosi działalność stowarzyszeń, organizacje społeczne i sama gmina. Według tradycyjnych balów, zabaw i zajęć, są to coroczne wystawy owoców sadzonek z ogrodów, wystawa zwierząt domowych, koncerty Muzyka nie zna granic (cz. Hudba nezná hranic), Trzech Króli Koncert Muzyki Sakralnej (cz. Tříkrálový koncert duchovní hudby), festiwal folklorystyczny Kolaja, wielomuzyczny Hafest lub dożynki (cz. Haťské dožínky). Swoją rolę tutaj odgrywa także Centrum Rozrywki Archa (cz. Centrum volnočasových aktivit Archa), wybudowane dzięki rekonstrukcji budynku gospodarczego Parafii rzymskokatolickiej. Przywrócono także wiele tradycji kościelnych, np. Procesję do kaplicy św. Urbana w Gaci i w Tworkowie (cz. Procesí ke kapli sv.Urbana v Hati a ve Tworkowě). Warto wspomnieć także o dobrej współpracy z polską partnerską Gminą Krzyżanowice na poziomie szkół, stowarzyszeń i zarządu gminy. Do współpracy w dziedzinie kultury, sportu, wzajemnego poznawania wspólnego dziedzictwa dołączyła także realizacja wspólnych projektów w zakresie infrastruktury transportowej. Wspólny projekt Wirtualna panorama (cz. Virtuální panorama) jest tego dowodem.
Píšť leží v severovýchodní části opavského okresu v mírně zvlněné krajině Hlučínské pahorkatiny.
Její katastr se na severu dotýká státní hranice s Polskem, z jihu je chráněna lesními porosty. V okolí převažují zemědělské pozemky. Rozloha činí 1568 hektarů a žije zde okolo 2 140 obyvatel. V obci je evidováno 619 rodinných domů a budov.
Historie
Obec Píšť patří k nejstarším na Opavsku a první písemná zmínka o ní je z roku 1228, kdy ji Přemysl Otakar I. daroval velehradskému klášteru. Název Piscz se vyskytuje i mezi vesnicemi, potvrzenými tomuto klášteru papežskou listinou Inocence IV. z roku 1250. Ves byla kolonizována převážně slovanským obyvatelstvem a její původní název zněl Piesch. Velehradský klášter spravoval ves do roku 1439. V roce 1467 už měla ves Píšť 2 mlýny. Od roku 1518 se ves uvádí jako příslušná k hlučínskému panství. Roku 1520 přikoupil Bernard ze Zvole v Píšti svobodné fojtství s tvrzí, mlýnem a krčmou. Píšť od té doby náležela k Hlučínu, a to do r. 1625, kdy ji Václav z Vrbna prodal se vsí Ovsiště Bernardovi Lichnovskému z Voštic. V době třicetileté války ves velmi utrpěla a byla z velké části zničena. Bernard Lichnovský zemřel r. 1635 a Píšť zdědil jeho syn Václav. Po jeho smrti ji převzal válečnými událostmi téměř zcela vydrancovanou Jiří Lichnovský. Zemřel r. 1655 a od r. 1660 náležela ves k Chuchelné, část vsi držel Karel Max Lichnovský a další část Jan František Lichnovský. V roce 1743 zde byl postaven na náklad Bernarda Lichnovského nový kostel, zasvěcený sv. Vavřinci, a to na základech starého kostela. Ze zajímavostí lze uvést, že 13.11.1893 projížděl obcí na své cestě do Chuchelné pruský císař Vilém II. V roce 1905 se konalo v Prusku sčítání lidu a v Píšti bylo podchyceno 1567 obyvatel, z nichž 94 % uvedlo jako mateřskou řeč moravštinu. Roku 1910 byla obec přejmenována na Sandau, ale název se mezi lidmi neujal.
K nově vzniklé ČSR byla obec připojena rozhodnutím správní delimitační komise ze dne 14. 3. 1923 v Ostravě. Správa obce byla do českých rukou oficiálně předána 16. 3. 1923. V obci byl jmenován vládní komisař a od 1. 4. 1923 i matriční úřad. V té době měla obec 1820 obyvatel a užívala jména Píšť. V květnu 1926 převzal od státního pozemkového úřadu zdejší zbytkový statek Hůrky statkář Josef Landovský. V obci byla pošta, četnická stanice a finanční pohraniční stráž. Po připojení k ČSR byla zřízena 6-ti třídní česká obecná škola a v roce 1929 i měšťanská škola, a to i pro žáky z Bělé, Vřesiny a Závady. Ekonomicky aktivní obyvatelstvo bylo zaměstnáno zejména v zemědělství, stavebnictví, přičemž zedníci, tesaři a zemědělští dělníci pracovali většinou v Německu.
Dne 8. 10. 1938 byla Píšť na základě mnichovské dohody zabrána německým vojskem a stala se součástí třetí říše pod jménem Sandau. V tuto dobu žilo v obci 1 588 obyvatel. Na frontách II. světové války padlo 147 mužů. Sovětská armáda přišla do vesnice 20. 4. 1945. Z obce bylo během let 1945-46 odsunuto 14 rodin, celkem 52 osob.
Tradice
Tradicí obce Píšť se stala každoroční srpnová pouť k sv. Vavřinci, tzv. „Píšťský odpust“, na který se sjíždějí známí, rodáci a návštěvníci z širokého okolí. V týdnu okolo 10. srpna probíhá v Píšti řada odpustových akcí. Noční karnevaly místní Slavie Píšť, odpustové veselice na veřejných prostranstvích, velký ohňostroj, kolotoče a atrakce. Slavnostní odpustové mše se konají v neděli v kostele sv. Vavřince za účasti kněží z Česka i Polska. Nedílnou součástí odpustových slavností je koncert duchovní hudby.
Tradiční se stala každoroční jarní noční hasičská soutěž, za účasti mnoha družstev hasičů a návštěvníků z celého regionu.
Novodobou tradicí obce jsou podzimní Slavnosti ulice, tzv. Strassenfest. Obyvatelé jednotlivých ulic připravují občerstvení a kulturní program pro přátele, známé, hosty a spoluobčany. Je to spontánní neformální setkání lidí všech věkových kategorií.
Příroda
Severozápadně od obce Píšť se v Hlučínské pahorkatině nachází lesní komplex - Národní přírodní památka Hranečník. Katastrálně spadá pod obec Píšť, ovšem svou rozlohou zaujímá oblast daleko větší. V převážně dubo-borovém porostu zde hnízdí v početné kolonii volavky popelavé.
Piszcz znajduje się w północnowschodniej części obwodu opawskiego na lekko sfalowanym terenie krainy hluczyńskiej. Píšť od północy graniczy z Polską, zaś jego południowy teren porośnięty jest lasami. Jest to region intensywnego rolnictwa. Jego powierzchnia wynosi 1568 hektarów, zamieszkuje go 2 140 obywateli. Obecnie w wiosce ewidowanych jest 600 domów i budowli.
Historia
Píšť należy do najstarszych wiosek w obwodzie opawskim. Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z roku 1228, kiedy Przemysł Otakar I. przekazał jego tereny klasztorowi velehradzkiemu. Nazwa Píšť pojawiła się również pomiędzy nazwami wiosek, przyznanymi klasztorowi i potwierdzonymi papieżem Innocentem IV w roku 1250. Wioska była zamieszkiwana głównie obywatelstwem słowiańskim, jej nazwa pierwotna to Piesch. Wioska należała do klasztoru do roku 1439. W roku 1467 posiadała 2 młyny. W roku 1520 w Pišťu zakupił Bernard ze Zvoli fójstwo z twierdzą, młynem i karczmą i od tego czasu Pišť należała do Hluczyna aż do roku 1625, kiedy to Václav z Vrbna sprzedał wioskę Ovsiště Bernardovi Lichnovskému z Voštic. W czasie wojny 30-letniej wioska bardzo cierpiała i duża jej część była zniszczona.
Kiedy w roku 1655 zmarł Bernard Lichnovský, wioska w roku 1660 przypadła Chudelné, część wioski należała do Karla Maxe Lichovského a część do Jana Františka Lichnovského. W roku 1743 został tam zbudowany nowy kościół na koszty Bernarda Lichnovského pod wezwaniem św. Wawrzyńca. Był on zbudowany na miejscu kościoła starego. Ciekawostką jest, że 13. listopada 1893 cesarz pruski Vilém II. pojechał do Chuchelné a jego droga prowadziła właśnie przez Pišť. W roku 1905 w Prusach odbył się spis ludności i stwierdzono, że w Pišti żyje 1567 obywateli, z których 94% za swój język ojczysty uważa język morawski. W roku 1910 wiosce nadano nową nazwę Sandau, jednak nazwa nie spodobała sie obywatelom. Do nowopowstałej ČSR została wioska dołączona dnia 14.3.1923 na podstawie decyzji komisji delimitacyjnej w Ostravě. Dnia 16.3.1923 zarządzeniem wioski zajęły sie oficjalnie władze czeskie. W wiosce został wybrany komisarz wyborczy a 1.4.1923 urząd rejestracyjny. W tym czasie wioska liczyła 1820 obywateli i używała nazwy Pišť. W maju 1926 gospodarz Josef Landovský przejął od państwowego zarządu, zajmującego się terenami, miejscowe gospodarstwo Hůrky. W wiosce znajdowała się poczta i stacja żandarmów. Po włączeniu do ČSR powstała sześcioklasowa czeska szkoła miejska także dla dzieci z Bělé, Vřesiny a Závady. Ekonomicznie aktywni obywatele zajmowali się zwłaszcza gospodarką, budownictwiem, przy czym mularze i stolarze pracowali zwłaszcza w Niemczech. Dnia 8.10. 1938 na podstawie układu monachijskiego niemieckie wojsko zajęło wioskę Pišť i została ona przyłączona do Trzeciej Rzeszy , nazwana Sandau. W tym czasie wioskę zamieszkiwało 1588 obywateli, podczas 2. wojny światowej zmarło 147 mężczyzn. 20.4.1945 do wioski wpadło wojsko radzieckie. Od 1945-46 z wioski wysiedlono14 rodzin, tzn. 52 osób.
Tradycja
Każdoroczną tradycją stała się pielgrzymka w dniu św. Wawrzyńca, na którą przyjeżdzają znajomi, rodacy oraz goście z okolicznych miejscowości. Około 10. sierpnia odbywają się liczne odpusty. Nocne karnawały miejscowej Slavie Pišť. Zjady odpustowe dla publiczności, fajerwerki, karuzele i atrakcje. Uroczyste msze odpustowe odbywają się w niedziele w kościele św. Wawrzyńca z udziałem księży z Republiki Czeskiej i Polskiej. Integralną częścią odpustowej uroczystości jest koncert muzyki duchowej. Tradycją stał się również coroczny wiosenny konkurs straży pożarnej, który odbywa się w nocy z udziałem wielu grup straży pożarnej i gości z całego regionu. Nowoczesną tradycją wioski stały się jesienne Uroczystości ulicy, tzw. Strassenfest. Obywatele poszczególnych ulic przygotowują jedzenie oraz program kulturalny dla przyjaciół, znajomych, gości i współobywateli. To spontanne i nieformalne spotkanie ludzi wszystkich grup wiekowych.
Natura
Od północnegozachodu od wioski Pišť znajduje się teren porośnięty lasami- naturalna narodowa pamiątka Hranečník. Należy katastralnie do wioski Píšť, ale powierzchniowo zajmuje dużo większy teren. W dębowo-sosnowych borach gnieżdzą kolonie czapli siwych.
Obec Šilheřovice se rozkládá na východním okraji Hlučínska u česko-polské státní hranice ve zvlněném terénu Hlučínské pahorkatiny.
Rozloha obce je 2166 ha, žije zde cca 1600 obyvatel.
Obec Šilheřovice sousedí na západě s Hlučínem a Darkovicemi, na severu s Hatí, na severovýchodě za státní hranicí s polskými obcemi Rudyszwald a Chalupki, na východě s Bohumínem a řekou Odrou, na jihovýchodě s Ostravou, a to s jejími městskými částmi Antošovice, Koblov a Petřkovice, na jihu pak pod Černým lesem s Ludgeřovicemi a na jihovýchodě s Markvartovicemi.
První písemnou zprávou o obci Šilheřovice je listina z roku 1377 o rozdělení majetku opavského vévody Mikuláše II. mezi jeho čtyři syny. Tehdy držel Šilheřovice Mikuláš Mšan.
Šilheřovice jsou a i v minulosti byly oblíbeným výletním místem nedaleké průmyslové Ostravy a polského příhraničí. Je zde čilý cykloturistický ruch, 2. nejstarší golfové hřiště v České republice (založeno r. 1969) a mnoho dalších sportovních aktivit – fotbal, tenis, nohejbal, volejbal…), které je možno díky tělocvičně celoročně využít.
Gmina Szylerzowice leży na wschodnim skraju Hluczyna, na granicy polsko-czeskiej na lekko sfalowanym terenie krainy hluczyńskiej.
Powierzchnia wioski wynosi 2166 ha,ludność około 1600. Wioska Šilheřovice graniczy od zachodu z Hluczynem i Darkowicami, od północny z Haťą, od północnego wschodu- za granicą z polskimi gminami- Rudyszwałdem i Chałupkami, od wschodu z Boguminem i rzeką Odrą, od południowego wschodu z Ostrawą i jej dzielnicami- Antošovice i Koblov Petřkovice, od południa zaś pod Czarnym Lasem z Ludgeřovicami. Pierwsza pisemna wzmianka o miejscowości Šilheřovice pochodzi z roku 1377, w sprawie podziału nieruchomości opawskiego księcia Mikołaja II pomiędzy jego czterech synów. Wtedy Šilheřovicami zarządzał Mikołaj Mszan. Šilheřovice w przeszłości były ulubionym miejscem wycieczek w pobliżu przemysłowej Ostrawy i polskich granic. Znajduje się tam czynna trasa rowerowa, drugie najstarsze pole golfowe w Czechach ( założone w 1969 r.) i wiele innych zajęć sportowych - piłka nożna, tenis, siatkówka ... ) , które mogą być uprawiane w trakcie całego roku.